Η αλαζονεία του ισχυρού, μέσα από τις επισημάνσεις των αρχαίων Ελλήνων και το παράδειγμα της επιβολής της δύναμης του ισχυρού, με τον διάλογο Αθηναίων και Μηλίων

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι είπαν και έκαναν πολλά, αλλά είναι αυτοί που είχαν καταστήσει τις διεθνείς σχέσεις επιστήμη. «Πατέρας» και δημιουργός αυτής της επιστήμης ήταν ο μεγάλος ιστορικός μας Θουκυδίδης. Δεν είναι περίεργο πως οι σύγχρονοι Ελλαδίτες «άρχοντες», οι οποίοι έπρεπε να έχουν ως οδηγό αυτές τις κορυφαίες επισημάνσεις, ασκούν σήμερα μια περίεργη πολιτική υποχωρήσεων εις βάρος πάντα των εθνικών μας συμφερόντων;

Ο Ισοκράτης είχε επισημάνει και τονίσει ιδιαίτερα ότι «οι συνθήκες πρέπει να εφαρμόζονται στην βάση της ισοτιμίας». Αυτό βέβαια θα ήταν το σωστό και το δίκαιο. Είναι όμως τα κράτη ισότιμα;. Το δίκαιο έχει σωστή και δίκαιη εφαρμογή όταν ένα κράτος είναι ισχυρό και το άλλο όχι;

Ο Θουκυδίδης, σχετικά με αυτό, είχε επισημάνει τις σημαντικότερες παραμέτρους πάνω σ' αυτό το ζήτημα. Επισημάνσεις και παρατηρήσεις που εφαρμόζουν διαχρονικά οι δυνατοί του πλανήτη από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος. Στη διαδρομή της ιστορίας, βλέπουμε πως οι κατά περίπτωση ισχυροί ποτέ δεν λειτούργησαν στη βάση της ισοτιμίας. Το δίκαιο του ισχυρού ήταν πάντα ο κανόνας!

Την αλαζονεία «του δικαίου στην πολιτική» την βλέπουμε στον διάλογο Αθηναίων και Μηλίων, όπως τον αναφέρει στην ιστορία του ο Θουκυδίδης. Ένας διάλογος διαχρονικός και «ζωντανός» σε κάθε εποχή και πάντα επίκαιρος. Ένας διάλογος που δείχνει την κυνική αλαζονεία των ισχυρών, με ό,τι αυτό σημαίνει για τους μικρούς και αδύναμους λαούς!

Ας παρακολουθήσουμε την ιστορία αυτή μεταξύ Αθηναίων και Μηλίων, όπως την αναφέρει στην ιστορία του ο Θουκυδίδης…

Οι Αθηναίοι προσπαθούν να εκβιάσουν τους Μηλίους να μπουν στην Αθηναϊκή Συμμαχία, αν και οι Μήλιοι ήταν άποικοι των Λακεδαιμονίων και είχαν έως τότε μείνει ουδέτεροι.

Εμφανίζονται λοιπόν οι Αθηναίοι τον Μάρτιο του 416 π.Χ. με στρατό και ναυτικό, πολλαπλάσιας δύναμης από αυτό των Μηλίων και εκβιάζουν τους Μηλίους να ενταχθούν στην Αθηναϊκή Συμμαχία!

Οι Αθηναίοι δεν ενδιαφέρονται για κανένα δίκαιο, πέραν των δικών τους συμφερόντων και οι Μήλιοι επικαλούνται την έννοια της δικαιοσύνης.

Οι διαπραγματεύσεις άνισες λόγω συμφερόντων των ισχυρών Αθηναίων και όπως ήταν φυσικό, αποτυγχάνουν. Οι Μήλιοι επιμένουν στην ουδετερότητά τους και οι Αθηναίοι τους πολιορκούν. Όχι μόνον τους νικούν, αλλά για τιμωρία και παραδειγματισμό για πιθανούς άλλους απείθαρχους στη δύναμη του ισχυρού, σφάζουν όλους του άνδρες, πωλούν τα γυναικόπαιδα ως δούλους στα σκλαβοπάζαρα και αφού η Μήλος πλέον είναι έρημη κατοίκων, εγκαθιστούν εκεί 500 Αθηναίους κληρούχους.

Έχει μεγάλη σημασία όμως ο διάλογος μεταξύ δυνατών και αδυνάτων, πριν φτάσουμε στην σκληρή και άδικη τιμωρία των Μηλίων.

«Εμείς», λένε οι Αθηναίοι, «δεν θα μιλήσουμε με ωραίες φράσεις και μακρούς λόγους, που δεν πρόκειται να σας πείσουν. Έχουμε την απαίτηση να επιδιώξουμε πιο πολύ να επιτύχουμε τα δυνατά από όσα κι οι δυο μας αληθινά έχουμε στο νου μας, αφού ξέρετε και ξέρουμε ότι κατά την κρίση των ανθρώπων, το δίκαιο λογαριάζεται όταν υπάρχει δύναμη για την επιβολή του (δίκαια μεν εν τω ανθρωπείω λόγω από της ίσης ανάγκης κρίνεται) και όταν αυτό δεν συμβαίνει, οι ισχυροί κάνουν (επιβάλλουν) ό,τι τους επιτρέπει η δύναμή τους. (Δυνατά δε οι προύχοντες πράσσουσι και οι ασθενείς ξυγχωρούσιν)».

Πολύ σκληρή η απάντηση και πιο σκληρά τα όσα επακολούθησαν εις βάρος των Μηλίων. Με απόλυτο κυνισμό τους είπαν ότι θεωρούν ως φυσικό νόμο να επιβάλλουν την εξουσία τους ως ισχυροί, απέναντι στους αδύναμους Μηλίους. Θεώρησαν έντιμο να επιβάλλουν αδίστακτα την εξουσία τους στον αδύναμο. Είναι κάτι που ισχύει διαχρονικά. Για να μπορέσει ένα κράτος να επιβάλλει το δίκαιό του ή έστω να αντισταθεί σε πιέσεις ισχυρών, πρέπει το ίδιο να είναι ισχυρό. Αν είναι αδύναμο, ο ισχυρός πάντα θα είναι ο επιβήτορας. Και βασικό είναι να στηρίζεται ένα κράτος στις δικές του δυνάμεις και όχι στους συμμάχους.

Να δούμε αν αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα με τους γείτονες και «συμμάχους». Γιατί η Ελλάδα έγινε ο «αδύναμος κρίκος» και υποχωρεί σε όλα χωρίς αντίσταση; Αφού πρώτα καταστρέψαμε την οικονομία μας, τη βιομηχανία μας, τον πρωτογενή τομέα, γεννάμε λιγότερους και αδυνατίσαμε τον στρατό μας, γίναμε ο «αδύναμος κρίκος».

Παραδώσαμε το όνομα Μακεδονία στους Σκοπιανούς με πίεση των «συμμάχων», αποστρατιωτικοποιήσαμε τα νησιά μας, για άλλη μια φορά δεν απαιτήσαμε τις κατοχικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο και λέμε ΝΑΙ σε όλα κατ' απαίτηση των «συμμάχων»!

Η Τουρκία βλέποντας την αδυναμία μας μας απειλεί συνεχώς με «casus belli» και μας κάνει συνεχώς μαθήματα ιστορίας για την «γαλάζια πατρίδα». Ούτε λίγο ούτε πολύ, μας λέει για νέα ιστορία, ότι π.χ. δεν είναι «Δωδεκάνησα» αλλά «Εντεκάνησα» μιας και το Καστελόριζο είναι δικό της νησί, της «γαλάζιας πατρίδας». Και δεν το λένε μόνον οι Τούρκοι, αλλά και ελληνόφωνοι πολιτικοί, με την (μη) λογική ΕΛΙΑΜΕΠ! Ε ας χάσουμε και ένα νησί, φτάνει να μην γίνει πόλεμος!

Ο Θουκυδίδης λέει πως δικαιώνεται πάντα αυτός που κάνει τα λιγότερα σφάλματα, δεν είναι υποχωρητικός και δεν είναι ο αδύναμος. Να μην ξεχνάμε την λαϊκή παροιμία «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Όπως έλεγε ο Θουκυδίδης «οι άνθρωποι θεωρούν φίλο αυτόν που τους προσφέρει βοήθεια, ακόμα κι αν ήταν εχθρός προηγουμένως και εχθρό αυτόν που τους αντιτίθεται, ακόμη κι αν τύχει να παρουσιάζεται ως φίλος».

Τι κερδίσαμε παραδίδοντας-προδίδοντας τον Οτσαλάν ή τώρα που κηρύξαμε τον πόλεμο στη Ρωσία και τον Πούτιν;

Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος