(ΕΘΝΙΚΕΣ) ΧΑΣΟΥΡΕΣ
Μεγάλωσα τώρα καί ἀρχίζω νά μή θυμᾶμαι πολλά πράγματα, ἀλλ' ὡστόσο κάποια πράγματα δέν μπορῶ νά βγάλω ἀπό τό κεφάλι μου ἐπειδή δέν μπορῶ νά τά χωνέψω.
Ἀπό τήν πρόσφατη ἐθνική μνήμη δέν ξεχνάω τήν Ἀνατολική Ρωμυλία. Ποιός τήν θυμᾶται τώρα, ἐκτός ἀπό τούς κατοίκους ἑνός χωριοῦ πού μεταφυτεύθηκε στόν νομό μας ἀπό τά μέρη ἐκεῖνα;
Καλά τήν Ἰωνία, Πόντο, Μικρά Ἀσία, Σμύρνη, ξέρετε ὅτι, ὅλα τά ἐπί αἰῶνες ἑλληνικατοίκητα μέρη, θά τήν ξεχνούσαμε, διότι τά λέγαμε «Ξεχασμένες ἢ χαμένες Πατρίδες», ἀλλ' εὐτυχῶς τώρα τίς λέμε «Ἀλησμόνητες Πατρίδες».
Γιά τήν Κύπρο, δέν ξέρω τί ἀκόμα σκέφτεται ἢ τί κάνει ὁλόκληρος ΟΗΕ καί λοιπή «πολιτισμένη» κοινωνία, εἶμαι βέβαιος ὅτι μᾶλλον τήν ἔχουνε ξεχάσει ἂν ὑπάρχει καί σέ ποιόν ἀνήκει.
Τήν τρίς ἐλευθερωμένη ἀπό τόν Ἑλληνικό στρατό Βόρειο Ἤπειρο, ἕλληνες πολιτικοί τήν θέλουν Νότια Ἀλβανία, καί εἶναι ἀπαγορευμένο τό τραγούδι γιά τήν «κουκλίτσα ἀληθινή».
Κατά τό Σύνταγμα ὡς ἕλλην πολίτης εἶμαι ἐλεύθερος νά κινοῦμαι σέ ὅλη τήν ἑλληνική ἐπικράτεια. Στά Ἴμια ὅμως δέν μπορῶ νά πάω, διότι χάσαμε τήν κυριαρχία μέ ἑλληνική ἀπόφασι.
Καί βεβαίως γιά τό Αἰγαῖο, ὕπατοι πολικοί μας λένε ὅτι δέν μποροῦμε νά εἴμαστε μοναχοφάηδες. Καί ἀπό κάποιους χάρτες πού ζωγραφίζουν σύμμαχοί μας, καί ἐπειδή στήν θάλασσα δέν ὑπάρχουν σύνορα, θά διαλέξουν ἕναν ὠφέλιμο μεσημβρινό, γιά νά μή θυμώνη κανένας.
Τήν Μακεδονία δέν τήν χάσαμε, ἀλλά τήν θυσιάσαμε.
Ὁ Ἑλληνικός λαός μέ τά πρωτοφανή συλλαλητήρια ἔδειξε τί θέλει καί τί περιμένει ἀπό τήν πολιτική ἐξουσία. Ἀλλά φαίνεται ὅτι τά γεωπολιτικά συμφέροντα τῶν μεγάλων, καλύτερα τῶν κυρίαρχων μας, δέν συμφωνοῦν μέ τίς ἐθνικές μας προσδοκίες. Ἐ, καί δέν γινόμαστε ἐμεῖς ἄτακτα παιδιά, εἴμαστε ὑποτακτικά.
Ἀπό τότε πού ὁ Τίτο μετωνόμασε τήν Μπαρτάσκα Μπανοβίνα σέ Μακεδονία, μπορεῖ οἱ πολιτικοί μας νά διαμαρτύρονταν στούς συμμάχους, ἀλλά δέν εἰσακούοντα καί δέν μᾶς στήριζαν, γιά νά μή θυμώση ὁ Τίτο καί πάει μέ τό ἀνατολικό μπλόκ. Μᾶς ἔλεγαν οἱ σύμμαχοι νά μήν ἀνησυχοῦμε, καί οἱ πολιτικοί μᾶς ἔλεγαν, ὅτι δέν ὑπάρχει πρόβλημα. Ἁλλά ἀπό τήν ἄλλη πλευρά τῶν συνόρων οἱ Σκοπιανοί ἔκτιζαν κράτος, γλῶσσα, γραπτή γλῶσσα μέ λεξικά καί γραμματική, (Ρωτῆστε στήν βουλαρική κυβέρνησι) ξαναγράψανε πολλάκις τήν ἱστορία στά μέτρα τους. Κάποτε έμεῖς μᾶλλον ξαφνιασθήκαμε μπροστά στά τετελεσμένα.
Δέν θέλω νά μπῶ σέ λεπτομέρειες, ἀλλά θά προβληματισθῶ. Ἐκεῖνος ὁ Νίμιτς γιά πάνω ἀπό εἰκοσαετία ἔφερνε προτάσεις μονίμως σύμφωνες μέ τίς ἐπιθυμίες τῶν σκοπιανῶν, καί ἡ Ἑλλάδα τίς ἀπέρριπτε. Ἀλήθεια δέν θά μποροῦσε ἡ Ἑλλάδα νά ἄρη τήν διαπίστευσι τοῦ φιλοσκοπιανοῦ Νίμιτς; Τέλος πάντων φτάσαμε σέ σημεῖο μέ μία ἀδύναμη ἀντίστασι καί ὑπογράψαμε μία συμφωνία. Ἐδῶ ἔχω μία ἀπορία, καί διορθῶστε με ἂν κάνω λάθος. Ἐνῶ ὅλες οἱ πολυχρόνιες συνομιλίες ἀντικείμενο εἴχανε τήν ὀνομασία τοῦ νέου κράτους, Στήν ἀπρόσμενη καί ἀπορριπτέα συμφωνία, πέρα ἀπό τήν όνομασία προστέθηκε ἐθνικότητα καί γλῶσσα. Δέν ἐνθυμοῦμαι νά ἔγινε ποτέ λόγος γιά τήν ἐθνικότητα καί τήν γλῶσσα.
Ξαφνικά οἱ σλαῦοι γίνανε Μακεδόνες καί τά βουλγάρικα γίνανε μακεδονική γλῶσσα. Οἱ Μακεδόνες ὡς ἑλληνική φυλή μιλοῦσανε, τί ἄλλο; Ἑλληνικά. Ὁ Μακεδόνας στρατηλάτης διέδωσε τήν ἑλληνική στήν ἀνατολή καί ἀκολούθησαν οἱ λεγόμενοι Ἑλληνιστικοί χρόνοι. Στήν Αἴγυπτο οἱ Ἰουδαῖοι δέν καταλάβαιναν τήν Παλαιά Διαθήκη καί χρειάσθηκε νά γίνη ἡ μετάφρασι ἀπό τά ἕβραϊκά στά ἑλληνικά, στά μακεδονικά. Ὁ «ἀνήρ Μακεδών» πού κάλεσε τόν ἀπόστολο Παῦλο τοῦ εἶπε· «Διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν». Τό εἶπε ὅπως τό διαβάζετε, διότι ἂν εἶχε ἄλλη προφορά, ὄχι στά ἑλληνικά, ὁ Παῦλος θά τό διευκρίνιζε. Ὅπως στήν ἀπολογία πού ἔκανε στο ἔπαρχο εἶπε ὅτι ὁ Θεός τού μίλησε «τῇ ἑβραΐδι διαλέκτῳ». Καί στά Λύστρα διευκρινίζει ὅτι «ἐπῆραν τήν φωνήν αὐτῶν Λυκαονιστί». Ἀλήθεια στούς Φιλιππησίους καί στού Θεσσαλονικεῖς σέ ποιά γλῶσσα ἔγραψε καί ἔστειλε τίς ἐπιστολές; Ἀλλά τότε οὔτε ὑπῆρχαν ἐδῶ οἱ σλαῦοι στούς ὁποίους ξεπουλήσαμε ὄνομα γλῶσσα καί ἐθνικότητα.
Καί ἕνα ἐρώτημα: Ποῖοι καί γιατί ἱδρύουν «Κέντρο Μακεδονικῆς Γλώσσας»; Ἡ Δικαιοσύνη ἔκανε τήν δουλειά της, ἀναγνώρισε ἕνα σωματεῖο, ἕνα κέντρο. Οἱ ἐνδιαφερόμενοι θά μποροῦσαν ἄνετα νά ἱδρύσουν σχολεῖο ἢ ἰσντιτοῦτο ξένων γλωσσῶν καί νά διδάσκουν γαλλικά, γερμανικά, σερβικά, βουλγαρικά, 'μακεδονικά'.
Μία τέτοια πλατφόρμα ἐλέγχεται ἀπό τήν Δβάθμια Ἐκπαίδευσι. Πιστεύω ὅτι δέν ἐνδιαφέρονται γιά τήν γλώσσα. Μέ τήν ἀναγνώρισι κέντρου ἀναγνωρίζεται de fakto κοινότητα, γιά νά μή πῶ μειονότητα. Καί τό σωματεῖο, τό κέντρο θά παίρνει ὁδηγίες καί θά κατευθύνεται ἀπό διπλωματικές ἀποστολές. Ὅ,τι συμβαίνει (ἢ τραβᾶμε) στήν Θράκη θά γίνεται καί ἐδῶ.
Θέλω νά διαψευστῶ!
Πρῶτες μου σκέψεις μετά τήν εἴδησι πού πῆρα, ὅτι ἀναγνωρίσθηκε ἕνα κέντρο.
Δημήτριος Π. Ρίζος
Ο Δημήτριος Π. Ρίζος, είναι Dr Θεολογίας - Φιλόλογος, μόνιμος κάτοικος της Ακριτικής Φλώρινας, με πλούσιο Εθνικοθρησκευτικό συγγραφικό έργο, με έντονη και πολυποίκιλη πνευματική, Εθνική και κοινωνική παρουσία, προσφορά και δραστηριότητα στην πόλη του, όπως και Εκδότης, Ιδιοκτήτης και Διευθυντής του περιοδικού «Μεγαλομάρτυρες», Πανοσοπούλου 6, ΤΚ 53100, Φλώρινα, τηλ. 2385028940, email rizospdim@gmail.com